Kształty, szlify i sposoby oprawy kamieni

Szlif kwadratowy został stworzony w latach 60. jako alternatywa dla szlifu brylantowego okrągłego. Ta geometryczna forma wyróżnia się kątami ostrymi, kształtem odwróconej piramidy i czterema ściętymi krawędziami. Wyrafinowany kształt wydobywa pełen blask kamienia – nic dziwnego, że trafił do kanonu klasyki.

To wariacja na temat klasycznego okrągłego kształtu – dzięki 58 fasetkom owalny kamień mieni się wyjątkowym blaskiem, urzeka ponadczasowym pięknem oraz połyskiem. Ten eliptyczny, zaprojektowany w 1957 roku kształt łączy blask okrągłego szlifu brylantowego z elegancką, wydłużoną sylwetką.

Stworzony na początku XX wieku okrągły kształt sprawia, że kamień skrzy się intensywnym blaskiem. To jeden z najpopularniejszych kształtów. Pasuje do każdego stylu i elementu biżuterii, ale szczególnie dobrze sprawdza się w pierścionkach z jednym kamieniem lub z jednym większym kamieniem w aureoli filigranowych kamieni.

Idealnie symetryczna hybryda kształtu owalnego i markizy – kropla zachwyca kontrastem między kątem ostrym a łagodnym zaokrągleniem na przeciwległym końcu. Kamienie w kształcie kropli wymagają oprawy prong z 6 pręcikami, które prawidłowo zabezpieczają także najbardziej wystającą część kamienia. Ten kształt bywa też nazywany gruszką i niezwykle efektownie odbija światło.

Jak wskazuje nazwa, dzięki zastosowaniu tego szlifu kwadratowy kamień o delikatnie zaokrąglonych rogach przypomina nieco filigranową, miękką poduszkę.

Szlif typu bagiet został opracowany w latach 20. minionego wieku i po dziś dzień cieszy się wielką popularnością. Składa się z 14 fasetek o układzie schodkowym, które zwiększają przejrzystość kamienia. Unikalny kształt sprawia, że kamienie można oprawiać jeden przy drugim, bez konieczności zachowania odstępów. Po jego zastosowaniu kamień może mieć kształt prosty (prostokąt) lub zwężany (zwężany bagiet).

Niezwykły i elegancki szlif został wymyślony dla króla Ludwika XV w połowie XVIII wieku i miał odzwierciedlać kształt ust jego kochanki. Szlif markiza zachwyca smukłym profilem, a pierścionek z ozdobionym nim kamieniem optycznie wydłuży palec.

W 1562 roku Maria Królowa Szkotów wysłała Królowej Elżbiecie I pierścień z kamieniem w kształcie serca jako symbol przyjaźni i dobrej woli. Serce symbolizuje miłość, romantyzm oraz nierozerwalne więzi i jest ponadczasowym akcentem w biżuterii.

Kształtem przypomina szlif poduszkowy, jednak cztery rogi są ścięte pod kątem ostrym, a nie zaokrąglone. Kamień jest ozdobiony pasmami szerokich, płaskich, rozmieszczonych koncentrycznie fasetek, które przypominają stopnie tarasu. Ten szlif wygląda nowocześnie i pozwala zachować głębię koloru oraz ognisty blask okrągłego kamienia.

Szlif brylantowy okrągły jest jednym z najpopularniejszych na świecie – także w biżuterii Pandora. Zwiększa stopień odbijania światła oraz połysk kamienia i jest najbardziej ognistym i świetlistym ze wszystkich szlifów – dlatego tak często zdobi diamenty. Niektóre zamiast charakterystycznej podstawy mają płaski spód, dzięki czemu można je oprawić idealnie na równi z powierzchnią metalu.

Szlif tarasowy to równoległe fasetki przypominające kształtem schody, które schodzą w dół boków kamienia i przyciągają wzrok do jego środka. Cztery rogi kamienia są ścięte. Ten szlif daje efekt „gabinetu luster” i jest często używany na kształtach kwadratowym i bagiet , ponieważ zwiększa przejrzystość kamieni. Emerald, Asscher i bagiet to szlify tarasowe.

Popularny szlif princessa, nazywany też modyfikowanym szlifem brylantowym kwadratowym, został stworzony w latach 60. jako alternatywa dla szlifu brylantowego okrągłego. Wyróżnia się kształtem odwróconej piramidy i czterema ściętymi krawędziami. Za sprawą swojego wyrafinowanego kwadratowego kształtu szlif princessa jest uznawany za ponadczasowo klasyczny.

Historia szlifu rozetowego sięga XVI wieku, był on też niezwykle popularny w epokach georgiańskiej i wiktoriańskiej. Ma koronę w kształcie kopuły, trójkątne fasetki stykające się w jednym, centralnie położonym punkcie, oraz płaski spód. Kamień ozdobiony tym szlifem ma od 4 do 24 fasetek i przypomina rozkwitający pąk róży. Klasyczny szlif rozetowy nadaje kamieniowi owalny kształt.

Innowacyjny szlif puresse to odmiana szlifu kaboszonowego, która łączy powierzchnie fasetowane i niefasetowane. Wypukły, półkolisty wierzch oraz fasetowany spód tworzą wrażenie głębi i skupiają spojrzenia w centralnym punkcie kamienia. Ten innowacyjny szlif został wymyślony przez Swarovskiego, a nazwa puresse nawiązuje do czystości (ang. „pure”) oraz efektu kropli wody mieniącej się w promieniach słońca.

Jego nazwa pochodzi od francuskiego słowa określającego głowę lub kopułę. Po zastosowaniu tej starożytnej techniki wierzch kamienia jest gładki i zaokrąglony, bez żadnych fasetek. Ozdabia się nim często kamienie przezroczyste lub opalizujące, a także te, które przyciągają uwagę jakimś rzadkim efektem optycznym. Ten szlif pozwala wydobyć wszystkie atuty kamienia.

Tutaj kamień jest umieszczany w stożkowatym wgłębieniu tej samej wielkości za pomocą szczypców oraz szpilki. Niewielkie zaokrąglone, polerowane kuleczki otaczają kamień i przytrzymują go na miejscu. Liczba kamieni i kuleczek może się różnić zależnie od elementu biżuterii.

Kamienie w oprawie flush są umieszczane w nawierconych otworach tak, aby znajdowały się na równi z otaczającą je powierzchnią metalu. Aby mocowanie było w pełni bezpieczne, kamień jest oprawiany cienką warstwą metalu. Ta oprawa eksponuje jedynie koronę kamienia, a przy tym doskonale go chroni. Do tego powierzchnia elementu biżuterii jest idealnie gładka, przez co nigdy nie zaciągnie ubrania.

Oprawa bezel jest jedną z najstarszych technik stosowanych do oprawiania kamieni. Kamień jest częściowo lub całkowicie otoczony kołnierzem z metalu, którego brzeg wystaje minimalnie nad powierzchnię, aby lepiej chronić kamień. Oprawa bezel może wyglądać zarówno prosto, jak i ozdobnie, a jej niski, ochronny profil sprawia, że idealnie sprawdza się w biżuterii noszonej na co dzień. Tradycyjnie była używana do oprawiania kaboszonów oraz okrągłych kamieni.

Kamień w takiej oprawie jest zamocowany na cienkich metalowych wspornikach (łapkach), które trzymają go w miejscu. Nieco podwyższone mocowanie pięknie prezentuje kamień i sprawia, że do jego wnętrza dociera maksymalna ilość światła. Jednak ze względu na takie położenie kamień zostaje też mocno wyeksponowany, a jego krawędzie są chronione tylko w niewielkim stopniu. Ta oprawa wymaga regularnych kontroli i sprawdzania, czy mocowanie kamienia jest bezpieczne.

Oprawa peg (nazywana również oprawą połowicznego nawiertu) jest tradycyjnie stosowana w przypadku pereł. Perłę lub inny kamień o okrągłym szlifie nawierca się do połowy, a następnie mocuje na elemencie biżuterii za pomocą sztyftu. Pręcik jest pokrywany niewielką ilością kleju, który zapobiega poluzowaniu się kamienia. Mogą zostać użyte dodatkowe metalowe elementy okalające kamień, ale są one głównie ozdobą. Ponieważ nie widać żadnych „łapek” ani pręcików, kamień w takiej oprawie wygląda niezwykle lekko – jakby unosił się w powietrzu.